Dün yemyeşil bir kentten geldim. Uzun bir aradan sonra ailemi ziyarete gidebildim. Eskiden daha sık yapardım bunu, bu yıl tez, proje, başvurular derken sürekli erteleniyordu. Sanırım eylemsizliği seviyorum ben. Bursa'ya gidebilmek de oradan gelebilmekte zor oldu. Halbuki hep yolları sevmişimdir, insanın hayatına bir dinamik katıyor, daha hızlı yaşıyorsunuz, kısa zamanda hızlı bir değişimle çok şey görüyorsunuz. Müthiş bir şey bu bence. Bu eylemsizlik durumu üzerimdeki bahar yorgunluğundan sanırım. Sürtünmeye karşı hareket ediyorum sürekli, neyseki o kadar güzel ki yollar, ivmelenebilirsiniz bile.
Yemyeşildi memleketim. Daha otobüs Topçularda feribottan indikten sonra ton ton yeşil selamlamaya başlıyor sizi Yalova'dan. Bursa'ya doğru heybetleniyor ağaçlar. Gelincikler gülümseyip el sallıyorlar size. Doğadaki bu coşku gerçek mi yoksa eve gidiyorum diye benim içinden mi geliyor anlamadım ama Orhangazi'den İznik gölüne uzaktan selamlamak biraz daha umutlandırdı beni. Gemlik'tende Marmara'yı Orhan Veli'yle birlikte uğurlayıp, sıra sıra dağların yanından geçip Uludağ'a sürdü şöför amca otobüsü.
Otobüste kitap okuyamayanlardanım ben, hemen önümdeki o küçücük ekrana da bakınca başım dönüyor, biraz zorunluluk biraz istekle çeviriyorum kafamı pencereden dışarıya, dalıyorum uzaklara. Sanırım en çok burasını seviyorum yolculukların; gidiyorsunuz ve düşünüyorsunuz, düşünüyorsunuz ve gidiyorsunuz. Ağaçlar gerii, siz ilerii :) Müthiş bir rahatlama. Gidilen yere ait hayaller, geride bırakılan yarım işlerin nasıl tamamlanacağına dair planlar, en yeni fikirler bu sırada geliyor aklıma. Yolculuk biraz daha sürse, bütün işler yoluna girecek beynimde, uygulamak için varıştaki motivasyon çok önemli ama.
Sonuçta yollar mutlu, ben hem mutlu hem yorgun varıyorum Bursa'ya.
Meğer Hıdırallezmiş ertesi gün, doğanın neşesi coşkusu bu yüzdenmiş. Hızır ile Hilyas'ın buluşma günü kutlanırmış yaşayan her varlık tarafından. Ben de kutladım tabiki, adet yerini bulsun diye gül ağacına dilekler astım önce Hızır'a duyurdum isteklerimi, sonra dönüş yolunda denize attım onları İlyas'ta bilsin yardım etsin diye. Benimkisi adet olsun, eğleneyim, içimdeki umudu doğayla paylaşayım.
Yollara düştüm, yine yenilendim. Yollaraa..
Yemyeşildi memleketim. Daha otobüs Topçularda feribottan indikten sonra ton ton yeşil selamlamaya başlıyor sizi Yalova'dan. Bursa'ya doğru heybetleniyor ağaçlar. Gelincikler gülümseyip el sallıyorlar size. Doğadaki bu coşku gerçek mi yoksa eve gidiyorum diye benim içinden mi geliyor anlamadım ama Orhangazi'den İznik gölüne uzaktan selamlamak biraz daha umutlandırdı beni. Gemlik'tende Marmara'yı Orhan Veli'yle birlikte uğurlayıp, sıra sıra dağların yanından geçip Uludağ'a sürdü şöför amca otobüsü.
Otobüste kitap okuyamayanlardanım ben, hemen önümdeki o küçücük ekrana da bakınca başım dönüyor, biraz zorunluluk biraz istekle çeviriyorum kafamı pencereden dışarıya, dalıyorum uzaklara. Sanırım en çok burasını seviyorum yolculukların; gidiyorsunuz ve düşünüyorsunuz, düşünüyorsunuz ve gidiyorsunuz. Ağaçlar gerii, siz ilerii :) Müthiş bir rahatlama. Gidilen yere ait hayaller, geride bırakılan yarım işlerin nasıl tamamlanacağına dair planlar, en yeni fikirler bu sırada geliyor aklıma. Yolculuk biraz daha sürse, bütün işler yoluna girecek beynimde, uygulamak için varıştaki motivasyon çok önemli ama.
Sonuçta yollar mutlu, ben hem mutlu hem yorgun varıyorum Bursa'ya.
Meğer Hıdırallezmiş ertesi gün, doğanın neşesi coşkusu bu yüzdenmiş. Hızır ile Hilyas'ın buluşma günü kutlanırmış yaşayan her varlık tarafından. Ben de kutladım tabiki, adet yerini bulsun diye gül ağacına dilekler astım önce Hızır'a duyurdum isteklerimi, sonra dönüş yolunda denize attım onları İlyas'ta bilsin yardım etsin diye. Benimkisi adet olsun, eğleneyim, içimdeki umudu doğayla paylaşayım.
Yollara düştüm, yine yenilendim. Yollaraa..
